کنوانسیون CMR – حمل زمینی (بخش چهارم)

پس از بررسی بخش سوم کنوانسیون CMR، در بخش چهارم سری مقالات کنوانسیون‌های حمل‌ونقل بین‌المللی به بررسی مواد ۱۸ تا ۲۳ کنوانسیون‌ CMR می‌پردازیم.

ماده ۱۸

1- مسئولیت اثبات این که تلف و آسیب به کالا یا تأخیر در تحویل آن در نتیجه عوامل ذکر شده در بند 2 ماده 17 بوده است، بر عهده حمل‌کننده است.

2- اگر حمل‌کننده اثبات کند که بر اساس قوانین و مقررات حاکم بر مورد مد نظر، خسارت به دلیل یک یا چند یک از مخاطرات ذکر شده در بند 4 ماده 17 رخ داده است، فرض بر صحت آن علت گذارده می‌شود. با این حال مدعی می‌تواند اثبات کند که خسارت وارده به کالا به علت این مخاطرات نبوده است.

3- این فرض شامل رخداد کسری غیرعادی در کالا یا فقدان کالا تحت شرایط بند 4 (الف) ماده 17 نمی‌شود.

4- اگر کالا در وسیله نقلیه‌ای مجهز برای حفاظت از کالا در برابر سرما، گرما و یا تغییرات دما و رطوبت هوا حمل شود، حمل‌کننده نمی‌تواند از مزایای ذکر شده در بند 4 (الف) ماده 17 استفاده کند؛ مگر این که بتواند ثابت کند که تحت شرایط حاکم بر مورد مد نظر، به تمام مسئولیت‌های خویش از نظر انتخاب، استفاده و نگهداری از تجهیزات وسیله نقلیه عمل  کرده و تمامی دستورات ابلاغ شده به وی را انجام داده است.

5- حمل‌کننده بدون اثبات این که مسئولیت‌های خود و دستورات ابلاغ شده را به طور کامل انجام داده است، نمی‌تواند از مزایای ذکر شده در بند 4 (د) ماده 17 استفاده کند.

ماده ۱۹

تأخیر در تحویل کالا بدین معنا است که کالا در مهلت توافق شده به گیرنده کالا تحویل داده نشده است. در صورتی که مهلت مشخصی مورد توافق قرار نگرفته نباشد، زمان تحویل بر اساس قوانین حاکم بر مورد مد نظر تعیین می‌شود. در مورد خرده بار، از آن‌جایی که در شرایط عادی برای تکمیل ظرفیت مدت زمان مشخصی مورد نیاز است، تاخیر در تحویل کالا به معنای گذر از مدت زمان در نظر گرفته شده برای حمل‌کننده مورد نظر است.

ماده ۲۰

1- در صورت عدم تحویل کالا ظرف 30 روز پس از انقضای مهلت مورد توافق، کالا به طور حتم مفقود شده است. در صورتی که مهلت مشخصی مورد توافق قرار نگرفته نباشد، کالا 60 روز پس از تحویل به حمل‌کننده به طور حتم مفقود شده است؛ در این صورت شخص دارای اقامه دعوی می‌تواند کالا را مفقود اعلام کند.

2- شخص دارای حق اقامه دعوی پس از دریافت غرامت کالا مفقود شده می‌تواند به صورت کتبی درخواست کند که اگر کالا ظرف یک سال از تاریخ دریافت غرامت پیدا شد، بلافاصله به او اطلاع داده شود. چنین تقاضایی از جانب شخص دارای اقامه دعوی باید به صورت کتبی مورد تأیید قرار گیرد.

3- شخص دارای حق اقامه دعوی تا 30 روز پس از دریافت اطلاعیه پیدا شدن کالای مفقودی می‌تواند در قبال پرداخت هزینه‌های مقرر در راه بارنامه و استرداد غرامت دریافت شده، درخواست کند که کالا به وی تحویل داده شود. این موضوع به حقوق شخص مورد نظر برای درخواست دریافت خسارت تاخیر در تحویل کالا در ماده 23 و مفاد ماده 26 لطمه‌ای وارد نمی‌کند.

4- در صورت به عمل نیامدن درخواست ذکرشده در بند 2، عدم صدور هیچ گونه دستوری در 30 روز ذکرشده در بند 3 و یا پیدا نشدن کالا تا بیش از یک سال از تاریخ پرداخت غرامت، حمل‌کننده می‌تواند بر اساس قوانین محلی اقدام کند.

ماده ۲۱

اگر وجهی که باید طبق شرایط قرارداد به صورت نقدی در زمان تحویل کالا داده شود از جانب تحویل گیرنده پرداخت نشود، حمل‌کننده در مقابل فرستنده کالا نسبت به جبران خسارت وارده مسئول خواهد بود. این موضوع لطمه‌ای به حقوق حمل‌کننده مبنی بر اقامه دعوی علیه گیرنده وارد نمی‌کند.

ماده ۲۲

1- چنانچه فرستنده کالایی خطرناک را به حمل‌کننده تحویل دهد، باید حمل‌کننده را به طور دقیق از نوع خطر و اقدامات احتیاطی مورد نیاز مطلع سازد. در صورتی که این اطلاعات در راه بارنامه ذکر نشده باشد – با این فرض که حمل‌کننده به‌طور دقیق از ماهیت کالای ذکر شده مطلع بوده است – فرستنده یا گیرنده مسئول اثبات این موضوع خواهد بود.

2- چنانچه حمل‌کننده از ماهیت کالای خطرناک اطلاع نداشته باشد، می‌تواند در هر زمان و مکان کالا را تخلیه یا خنثی کرده و یا آن را از بین ببرد؛ بدون این‌که نیازی به پرداخت غرامت در قبال تخریب عمدی کالا داشته باشد.  در چنین شرایطی فرستنده مسئول جبران تمامی هزینه‌ها و خساراتی است که در فرآیند تحویل کالای خطرناک حادث شده‌اند.

ماده ۲۳

1- در صورتی که حمل‌کننده تحت قوانين و مقررات این کنوانسیون مسئول جبران خسارت وارد بر کالا گردد، میزان غرامت بر اساس ارزش کالا در زمان و مکان قبول آن برای حمل محاسبه می‌شود.

2- ارزش کالا بر اساس قیمت بورس کالا تعیین می‌گردد. در صورتی که قیمت بورس کالا وجود نداشته باشد، ارزش کالا بر اساس قیمت روز بازار تعیین می‌شود. اگر قیمت بورس و قیمت روز بازار نیز وجود نداشته باشد، ارزش کالا بر اساس ارزش کالایی مشابه از نظر نوع و کیفیت تعیین می‌گردد.

3- در هر صورت میزان غرامت مشخص شده نباید از 25 فرانک (هر فرانک طلا به وزن 10.31 گرم با درجه خلوص 900 در هزار) برای هر کیلوگرم وزن ناخالص کالا بیشتر شود.

4- چنانچه خسارت وارده کلی باشد، مخارج حمل، حقوق گمرکی و سایر هزینه‌هایی که در فرآیند حمل کالا به وجود آمده‌اند باید به طور کامل و اگر خسارت جزئی باشد باید نسبت به همان قسمت پس داده شود؛ اما خسارتی بیش از این قابل پرداخت نخواهد بود.

5- در صورتی که مدعی تاخیر تحویل کالا ثابت نماید که تاخیر به او خسارتی وارد کرده است، حمل‌کننده باید خساراتی را که بیشتر از هزینه حمل نباشد را جبران نماید. 6. در مواردی که ارزش کالا یا نفع خاص در تحویل بر طبق مواد ۲۴ و ۲۶ اظهار شده باشد، ممکن است خسارت بیشتری مطالبه شود.

در صورت تمایل به دنبال کردن مطالب وبلاگ فریت‌ریت می‌توانید با ثبت نام در خبرنامه از انتشار مطالب جدید با خبر شوید.