کنوانسیون به عنوان یک معاهده، چندين دولت یا سازمان را متعهد میکند تا در تعاملات بینالمللی خود از قواعد و چهارچوبهای خاصی پیروی کنند. از آنجایی که یکی از مهمترین و پرکاربردترین تعاملات جهان بحث حملونقل بینالمللی است؛ این صنعت نیز از این قاعده مستثنا نیست و شامل معاهداتی است که در قالب کنوانسیونهای حمل و نقل بینالمللی مطرح میشوند.
اما قبل از بررسی کنوانسیونهای بینالمللی حاکم بر حملونقل به بحث SDR میپردازیم تا یکی از توافقهای بینالمللی را برای حل مشکل ارزشگذاری داراییهای و تعهدات جهانی مورد بررسی قرار دهیم.
ارز مشترک تعهدات مالی
یکی از مشکلاتی که در کنوانسیونهای بین المللی وجود دارد، محاسبه ی تعهدات مالی بر طبق یک ارز مشترک است. در گذشته محاسبه ی تعهدات مالی در یک کنوانسیون بین المللی کاری بسیار سخت و پیچیدهای بود؛ چرا که این محاسبات با استناد به انواع مختلف امتیازات طلا انجام می گرفت؛ با این حال امروزه در بسیاری از موارد، تعهدات مالی بر اساس حقوق بهره برداری خاص (SDR)، محاسبه میشود. محاسبه ی ” اس دی آر” بر اساس میانگینی از مجموعهای از ارز هاست که دلار آمریکا سر آمد آنهاست. ارزش ” اس دی آر” نیز همپای سایر ارزهای بین المللی به طور روزانه تغییر می کند. این نرخ تبادل در مطبوعات مالی قابل پیگیری و مشاهده است.
انواع کنوانسیونهای حملونقل بینالمللی
کنوانسیونهای رایج حملونقل بینالمللی شامل موارد زیر هستند:
در ادامه به بررسی هر یک از کنوانسیونهای فوق میپردازیم و تاریخچهای از آنها را مورد بررسی قرار میدهیم.
کنوانسیون حملونقل زمینی (CMR)
کنوانسیون قرارداد حمل و نقل بین المللی کالا از طریق جاده یا CMR، کنوانسیون سازمان ملل است که در تاریخ ۱۹ می ۱۹۵۶ به امضا رسید. این کنوانسیون دربرگیرنده موضوعات حقوقی مرتبط با حملونقل جادهای است که تا سال ۲۰۱۹ توسط ۴۵ کشور به رسمیت شناخته شده است. بر اساس این کنوانسیون اتحادیه بینالمللی حمل و نقل جادهای (IRU) استاندارد ویبیل (waybill) را وضع کرد که بیشتر در اروپا به رسمیت شناخته میشود.
استاندارد ویبیل (waybill) شامل مدارک زیر میشود:
- کپی قرمز برای فرستنده
- کپی آبی برای گیرنده
- کپی سبز برای باربر
- کپی سیاه برای باربر دوم (در صورت وجود)
کنوانسیون حملونقل دریایی – هگویزبی (Hague–Visby)
کنوانسیون حملونقل دریایی یا هگویزبی دستهای از قوانین بینالمللی است که مشمول حملونقل کالا بر بستر دریا میشود. این قوانین نسخه بهبود یافته قوانین لاهه است که در سال ۱۹۲۴ در بروکسل نوشته شد و در سال ۱۹۶۸ به هگویزبی تغییر کرد. این قوانین اولین بار از آنجا نشات گرفت که باربرها معمولا دست بالا را در قراردادها تجاری داشتند و این امر باعث میشد که صاحبان کالا یا مسافران نتواند از حقوق خود دفاع کنند. بنابراین قوانین هگویزبی با هدف حمایت از حقوق صاحبان بار یا مسافران نوشته شده است و حداقل تعهداتی را به شرکتها حملونقل تحمیل میکند. آخرین اصلاحیه این قانون در سال ۱۹۷۹ بود که پروتکل SDR را به این کنوانسیون افزود. در این معاهده به دقت وظایف و مسئولیتهای باربر و صاحب کالا را مشخص میکند که به جزئیات آن در مقالهای دیگر میپردازیم.
کنوانسیون حملونقل هوایی – مونترال (Montreal)
کنوانسیون مونترال یک معاهدهی چند جانبه است که در سال ۱۹۹۹ طی نشست دیپلماتیک کشورهای عضو ICAO به تصویب رسید. این مقررات مفاد مهمی از کنوانسیون ورشو را در مورد جبران خسارت به قربانیان حوادث هوایی اصلاح کرد. در صورت صدمه یا مرگ مسافر این کنوانسیون باربر هوایی را به پرداخت خسارت تا سقف 128,821SDR به ازای هر مسافر موظف میکند. برای خسارتهای بیشتر از این رقم در صورتی که باربر بتواند ثابت کند که در خسارت نقشی نداشته و سهل انگاریای از طرف آنها صورت نگرفته است میتواند از پرداخت خسارت امتناع کند. همچنین کنوانسیون مونترال باربر را به پرداخت مقدار ثابت 1,131 SDR در صورت گم شدن بار یا محموله به ازای هر مسافر موظف میکند.
از سال ۲۰۰۸ شورای حملونقل جهانی (WSC) به عنوان بخشی از هیئت نمایندگی ایالات متحده در کمیسیون حقوق تجارت بین الملل سازمان ملل متحد (UNCITRAL) اصلاحاتی بر مسئولیت بار از طریق توسعه کنوانسیون بین المللی انجام داده است. این اصلاحات از سال ۲۰۰۹ تحت عنوان قوانین روتردام برای امضای عمومی در دسترس است. از آنجایی که این قوانین شامل حملونقل ترکیبی میشود محدودیتها و تغییراتی نیز بر کنوانسیونّهای هگ ویزبی، سیامآر و مونترال اعمال میکند. قوانین روتردام تاکنون تنها شامل ۲۰ کشور میشود و هنوز در برگیرندگی جهانی ندارد. در مقالات آینده به بررسی جزئیات و مفاد قانونی هر یک از این کنوانسیونها خواهیم پرداخت. با عضویت در خبرنامه میتوانید بوسیلهی ایمیل از انتشار این مقالات مطلع شوید.
دیدگاه خود را بنویسید.
نخستین دیدگاه را شما ارسال کنید!